Een paar weken geleden wist ik dat nog niet. Een eerlijk gezegd weet ik dat nog steeds niet. Ik weet wel dat hij een donkere man was die door een blanke agent zo hardhandig in een houdgreep werd gehouden dat hij overleed. Hoe ik dat weet? Ik heb het filmpje gezien.

Wij zijn mondige Nederlanders. Geen Amerikanen. Laten we dat niet vergeten.

De machteloosheid van het uit de kluiten gewassen slachtoffer, en het excessieve geweld van de agent die met een dominante triomfantelijke houding zijn knie in de nek van George houdt, zelfs wanneer deze buiten bewustzijn raakt, zijn ronduit schokkend. Het gebeurde in de stad Minneapolis, 6.500 kilometer verderop. In Amerika. Een ander land dus.

Wij zijn mondige Nederlanders. Geen Amerikanen. Laten we dat niet vergeten. Wanneer een soortgelijk voorval zich in 010 zou voordoen, zou de agent een zetje krijgen: “Doe ff normaal man!” We zijn namelijk geen makke schapen die alleen een filmpje schieten, als zoiets gebeurt. We hebben geen angst voor politiegeweld.

Minneapolis is Amsterdam niet. Sterker nog: ik moest even opzoeken waar Minneapolis lag. Ik deed de proef op de som: niemand van mijn (hoogopgeleide) vrienden kwam in een straal van 500 kilometer. Da’s geen schande trouwens. De meeste Amerikanen weten ook niet waar Nederland ligt…

Hoe dat komt? Amerika is een ander land. Word wakker! De Verenigde Staten zijn zelfs zozeer een ander land, dat je er nu niet in komt. Corona. Weet je nog?

Onze cultuur is veramerikaniseerd: MacDonalds, CocaCola, Apple en Google. We kijken Netflix. We horen Engels. We spreken het ook. We leven mee met de Amerikaanse verkiezingen alsof het een voetbalwedstrijd is. Maar het maakt ons geen Amerikanen. Gelukkig niet. Laten we trots zijn op onze eigen identiteit. Onze eigen cultuur. Onze unieke multiculturele samenleving.

De Verenigde Staten zijn zelfs zozeer een ander land, dat je er nu niet in komt. Corona. Weet je nog?

Demonstreren is een goed recht. En mooi dat onze minister president hierover met engelengeduld verbindende woorden spreekt. Maar laten we niet uit het oog verliezen dat het een beetje van de gekke is. Er is hier niets gebeurd. Er is hier niets en niemand om tegen te demonstreren.

Maar waarom raakt het mensen zo erg dat ze zich met duizenden verzamelen? Letterlijk met gevaar voor eigen leven? Ik denk dat de protesten van de afgelopen dagen niet los te zien zijn van de lockdown. We werden teruggeworpen op onszelf. Geïsoleerd. Langzamerhand ook een beetje gedesoriënteerd wellicht, want we voelen we pas wie we zijn, als we samenzijn. En samen tegen iets of iemand anders geeft een nog sterker gevoel van identiteit. We hebben contact nodig om te voelen wie we zijn.

De demonstraties van de afgelopen dagen waren spontane rituelen. Een uiting van een diepgewortelde menselijke drang om samen te zijn.

De demonstraties van de afgelopen dagen waren spontane rituelen. Een uiting van een diepgewortelde menselijke drang om samen te zijn. Verbonden. Rituelen hebben totems nodig en als er ergens in Nederland een totem staat, dan is het wel op de Dam. 22 meter de lucht in. Het monument op de Dam.

De warme stem van de koning droeg tot ver over de dam en vermengde zich vreedzaam met het geluid van de tram. We voelden ons verbonden. Verstild. Alleen samen.

Het jaarlijks offer op deze plek was deze 4e mei nog indrukwekkender dan andere jaren. Ons opperhoofd sprak. Zijn warme stem droeg tot ver over de dam en vermengde zich vreedzaam met het geluid van de tram. We voelden ons verbonden. Verstild. Alleen samen.

We zoeken rituelen, we gebruiken symbolen. We willen samenzijn. Alleen samen. Want alleen samen voel je wie je bent. Dat spreekt er voor mij vooral uit het protest op de Dam. Eindelijk samen. Eindelijk ik.